Sahtelikten uzak, mutluluklar.
Ne çok şey değişmiş kısa zamanda, insanlar, davranışlar, duygular, birliktelikler...
Ne yapıyorlar acaba? Nasıl hissediyorlar kendilerini mutlu mu? Kazanmış mı? Yoksa kazanıyor mu? "İnsan kazanmak zordur, insan kaybetmek kolay." Derler hep aslında temiz gözüken, çabalayan insanı kazanmak kolaydır. O yüzden gözüken dedim, çünkü gözükür. Bir kabuktur, görüntüsü olan ama içi olmayan boş bir kabuk. Davranışları ve hareketleriyle yapmacık, sözleriyle suya yazmak gibi boş...
Üzülüyor, anlam veremiyorum bu denli densiz davranışlara, yıkılıyorum insanlara. Birlik olmanın, birbirimize anlatacağımız onca güzel şeyler varken, düşman kesilmeye.
Sapiens olmasaydık keşke, gerçi böyle insanlara Sapiens demekte hata etmiş olur muyum ki? Belki yeni bir türdür bu? Ama bir taraftan da hayır çünkü ancak düşünen bir varlık senin düşüncelerine ters düşebilir Sapiens'lerin mutlak doğruları olsaydı bugün ne ben bu halli düşünebilirdim ne de mutlak olanı bulmaya doğru bir yönelim olurdu..
Sahte hayatın, sahte davranışların, çıkar ilişkilerinin iğrençliklerin içinde ahlakta yozlaşmış, kültürümüzü kaybetmeye yüz tutmuşuz. Ele geçirmiş sosyal medya emperyalizmini yöneten beyinler işleyip duruyorlar rakamları gözlerimizin içine. Nasıl oldu da? Bu kadar sahteleştik?
Neden biz insanlar kavga etmek yerine sevmeyi, öğretmeyi, olduğu gibi davranmayı ya da ne bileyim yüreğin en temiz haliyle, güzel bakan gözlerle birbirimize bakmaktan vazgeçip birbirimizi farklılaştırmaya başladık?
-İhaneti gördük, hepimizin içindeki safı alıp yerine başka bir şey inşa etmeye başladık. Her yediğimiz kazıkla daha da değiştirmeye ve sahteleştirmeye başladık...
Birbirimize kazık atmayı düşünmek yerine, birbirimizin hayatına dokunabilmeyi başardığımız gün Dünyayı kurtardığımız gün olabilir mi? Öyle olmalı hatta. Westworld dizisinde bir replik vardı "İnsanlara bildikleri şeyleri sor çünkü insanlar bildikleri şeyleri anlatmaktan keyif alırlar."
Böyle olması gerekmez mi? Paylaşılan yaşanılan yer olurdu...
Eğer Sapiens'ler ırk atlarsa egoyu yenmiş olurlar umarım milyon yıl sonra filan. Ancak o zaman insanlar mutlu olacaklar, korkularını da yenmiş olacaklar.
Bir gün mutlu olacağız ama bir gün. Nano saniyeler de değişen fikirlerimiz ve durumlarla ancak bir gün. Sevgimizden bile emin değiliz, sevgiye dair bile bahanelerimiz, inançsızlıklarımız var. İnandırmaya dair mücadelelerimiz, aslında bu mücadelemiz tutunmaya dair bir mücadelemiz. Hayata ve mutluluğa.
Tam inandığım bir şey varsa eğer içimdeki öze inanıyorum. Bir günün değişeceği zaman, dokunarak güzelleştirebileceğim onca şeye inancım var.
Sana, bana özüyle hareket eden güzelliğe inancım var.
Sahtelikten uzak, mutluluklar.
Teşekkür ederim.
Ne yapıyorlar acaba? Nasıl hissediyorlar kendilerini mutlu mu? Kazanmış mı? Yoksa kazanıyor mu? "İnsan kazanmak zordur, insan kaybetmek kolay." Derler hep aslında temiz gözüken, çabalayan insanı kazanmak kolaydır. O yüzden gözüken dedim, çünkü gözükür. Bir kabuktur, görüntüsü olan ama içi olmayan boş bir kabuk. Davranışları ve hareketleriyle yapmacık, sözleriyle suya yazmak gibi boş...
Üzülüyor, anlam veremiyorum bu denli densiz davranışlara, yıkılıyorum insanlara. Birlik olmanın, birbirimize anlatacağımız onca güzel şeyler varken, düşman kesilmeye.
Sapiens olmasaydık keşke, gerçi böyle insanlara Sapiens demekte hata etmiş olur muyum ki? Belki yeni bir türdür bu? Ama bir taraftan da hayır çünkü ancak düşünen bir varlık senin düşüncelerine ters düşebilir Sapiens'lerin mutlak doğruları olsaydı bugün ne ben bu halli düşünebilirdim ne de mutlak olanı bulmaya doğru bir yönelim olurdu..
Sahte hayatın, sahte davranışların, çıkar ilişkilerinin iğrençliklerin içinde ahlakta yozlaşmış, kültürümüzü kaybetmeye yüz tutmuşuz. Ele geçirmiş sosyal medya emperyalizmini yöneten beyinler işleyip duruyorlar rakamları gözlerimizin içine. Nasıl oldu da? Bu kadar sahteleştik?
Neden biz insanlar kavga etmek yerine sevmeyi, öğretmeyi, olduğu gibi davranmayı ya da ne bileyim yüreğin en temiz haliyle, güzel bakan gözlerle birbirimize bakmaktan vazgeçip birbirimizi farklılaştırmaya başladık?
-İhaneti gördük, hepimizin içindeki safı alıp yerine başka bir şey inşa etmeye başladık. Her yediğimiz kazıkla daha da değiştirmeye ve sahteleştirmeye başladık...
Birbirimize kazık atmayı düşünmek yerine, birbirimizin hayatına dokunabilmeyi başardığımız gün Dünyayı kurtardığımız gün olabilir mi? Öyle olmalı hatta. Westworld dizisinde bir replik vardı "İnsanlara bildikleri şeyleri sor çünkü insanlar bildikleri şeyleri anlatmaktan keyif alırlar."
Böyle olması gerekmez mi? Paylaşılan yaşanılan yer olurdu...
Eğer Sapiens'ler ırk atlarsa egoyu yenmiş olurlar umarım milyon yıl sonra filan. Ancak o zaman insanlar mutlu olacaklar, korkularını da yenmiş olacaklar.
Bir gün mutlu olacağız ama bir gün. Nano saniyeler de değişen fikirlerimiz ve durumlarla ancak bir gün. Sevgimizden bile emin değiliz, sevgiye dair bile bahanelerimiz, inançsızlıklarımız var. İnandırmaya dair mücadelelerimiz, aslında bu mücadelemiz tutunmaya dair bir mücadelemiz. Hayata ve mutluluğa.
Tam inandığım bir şey varsa eğer içimdeki öze inanıyorum. Bir günün değişeceği zaman, dokunarak güzelleştirebileceğim onca şeye inancım var.
Sana, bana özüyle hareket eden güzelliğe inancım var.
Sahtelikten uzak, mutluluklar.
Teşekkür ederim.
Yorumlar
Yorum Gönder