Yavaş yavaş veda...

Ailemden ayrı geçirdiğim şu Üniversite ortamında yavaş yavaş sona doğru geliyorum. Ailemin yanına dönüyorum sürekli onlarla beraber olacağım ama bir taraftan da çok üzülüyorum Bolu'ya bıraktığım o kadar güzel anılarım var ki hepsi biranda bitecek ve hayatımdaki başka bir tarihe gömülecek.

(Eylül 2011)
Babamla Bolu'ya ilk girdiğimizde " Bu ne la ? Bizim köy gibi burası ne yapacaksın. ? " demişti.

Ben bu küçük şehirde insanları tanıdım, nasıl olmam gerektiğimi buldum, acılarla savaşmayı, aç yaşamayı öğrendim ve en önemlisi dost edindim hayatımın her yerinde yanımda olan insanlar...

Arkadaş kazıkları, sevgili kazıkları ve tüm kazıkları üniversitede yer öğrenirsin ve dikkatli olmazsan sürekli yemeye devam edersin.

Hep söylüyorum annemin yanında üniversite okusaydım hayatımda hiç bir şeyi öğrenmemiş birisi olabilirdim burada çok şey öğrendim belki ders değil hiç birisi ama neler başarabildiğimi çok rahat gördüm.Güzel günler,güzel hayat yaşadım her ne kadar okuduğum bölümü sevmesem de. Sevmediğiniz şeyleri yapmak çok zor geliyor belli bir yaştan sonra ama gelişmiş bir ergeniz bizde sonuçta.

Keşke çok kişiye ulaşsam da üniversiteye gelecek arkadaşlara yardımcı olabilsem, nelerle karşılaşacaklarını anlatsam. Ama çok zor fenomen olamadım anasını satayım.

Daha çok var Haziran'a ama ufaktan veda Bolu sana...